Mijn hart

Ken je dat liedje van Barbra Streisand, ‘My heart belongs to me’? Er zijn veel meer liedjes die je vertellen dat iemand eindelijk over een ander heen is, maar Barbra kan ik zo heerlijk hard en vals meezingen. Hoewel ik ook maandenlang elke ochtend op de fiets naar mijn werk ‘So what! I’m still a rockstar! and I don’t need you!’ van Pink zong. Voor wat power in de morgen kan ik dat trouwens iedereen aanraden

Maar dat mijn hart eindelijk weer van mij is, voelt vrij, eindelijk vrij. Niet dat ik de ander nog wilde, dat was al langer over, maar klaar voor iets nieuws was ik niet. Het duurde lang, veel te lang naar mijn zin, omdat het dit allemaal niet waard kon zijn en ik ook nog eens inmiddels de 50 gepasseerd ben en met mijn wazige smaak zomaar in een verpleeghuis kon zitten voordat ik weer eens een ware liefde zou ontmoeten. Inderdaad, de dramaqueen in mij is nooit ver weg. Maar ik vergeef mezelf voor de twee jaar die ik nodig had, want het was heftig, het was lelijk, mijn god wat was het lelijk.

En nu zie ik wel wat er al dan niet gebeurt. Helemaal onbevangen zal het niet snel meer voelen, hoe graag ik dit ook zou willen. Daar ben ik een paar keer te hard voor op mijn muiltje gegaan. Maar gelukkig weet ik ook hoe leuk het kan zijn om echt voor iemand te gaan die dat ook voor mij doet.

En tot die tijd is mijn hart gewoon weer lekker van mij en kan ik me niet voorstellen dat ik nog ooit iemand er zo mee aan de haal laat gaan. Aan de andere kant heb ik ondanks alles geen spijt dat ik er echt voor ben gegaan. Dus heb ik de keuze tussen een betere smaak of sneller over een fatale liefde heen te zetten… oké ware liefde, we zien elkaar wel in het verpleeghuis.