Gewichtigheid

Ik viel eind vorig jaar 10 kilo af. Voordat mensen beginnen te applaudisseren vanwege deze ‘geweldige prestatie’, beken ik meteen maar dat het meer (on-)geluk dan wijsheid was. Vanwege liefdesverdriet kreeg ik een hele tijd nauwelijks een hap door m'n keel en daar heb ik veel van geleerd. In de eerste plaats dat ik nooit meer zwaarder wil wegen dan dit, omdat ik me hier veel beter bij voel. Ik heb de onverlaat die mijn hart brak, dan ook hartelijk bedankt voor deze bonus.

In de tweede plaats leerde ik dat dik worden van alcohol complete bullshit is. In tegenstelling tot eten, ging drinken namelijk prima, ik vermoed omdat je daar niet op hoeft te kauwen, en daar kwam ik geen grammetje van aan.

In de derde plaats hanteer ik de wijsheid 'voorkomen is beter dan genezen'. Met mijn gebrek aan discipline is op gewicht blijven veel beter te doen dan ineens heel veel willen corrigeren. Ik ben alleen na mijn zwangerschap afgevallen, gewoon omdat dit vanzelf ging en verder groeide ik vanaf mijn veertigste geleidelijk van een stabiele 55 naar 72 kilo. De eerste tien kilo vond ik prima, want een meisjesfiguur met een 'volwassen hoofd’ vond ik ook niet alles. Daarna vond ik het wel mooi geweest, maar groeide ik gewoon door. Nu sta ik bijna elke ochtend op de weegschaal en tot de 63 kilo  is het oké en ik moet zeggen dat ik daar tot nog toe niks geks voor hoef te doen.

In de laatste plaats denk ik dat ik pas weer bij flink overgewicht aan de liefde begin.