Rich bitch

Ik voel me een rijk mens in een rijk land. Nou ben ik dat natuurlijk ook, zeker als je naar de wereldwijde gemiddelde levensstandaard kijkt. En we zijn het afgelopen jaar weer rijker geworden, al ging het overgrote deel van de extra rijkdom naar de 1 % toprijken van ons land. Ik heb de exacte cijfers niet onthouden, want daar heb ik geen geheugen voor. Beetje zelfbescherming ook, zo ben ik meteen kwijt hoe duur die fantastische nieuwe schoenen waren.

Cijfers kunnen vergeten is een luxe. In het gezin waar ik opgroeide, was daar voor mijn ouders denk ik niet bepaald ruimte voor. Zo konden er in een strenge winter tegen een zacht prijsje 2 paar tweedehands schaatsen aangeschaft worden, die voor mij als oudste te klein waren. Dus twee jongere zussen leerden schaatsen en ik niet. Het voordeel was 0 % keuzestress. Ik kan me ook niet herinneren dat ik me ooit arm heb gevoeld. Wel dat er mensen waren die meer hadden, maar dat was eigenlijk alleen irritant als ze zich daardoor ook meer voelden.

Al voel ik me naar verhouding intussen een rich bitch; als ik schaatsen zou willen, koop ik ze en niet per se tweedehands, maar dat van die toprijken die vooral rijker worden, voelt hoe dan ook scheef. Niet voor mijzelf, maar wel voor mensen die hun eigen kinderen niet eens tegen honger kunnen beschermen, die niet eens toekomen aan schaatsen kopen, al is dat sinds de opwarming van de aarde misschien sowieso geen issue meer.

In onze eigen omgeving zie ik mensen die de pech hadden chronisch ziek te worden, schrijnende wachtlijsten voor depressieve kinderen, de ouderenzorg waar medewerkers zich de tyfus werken en dan nog niet het gevoel hebben menswaardig genoeg te kunnen zorgen.

Je bent een beschaving als je voor je meest kwetsbaren kunt zorgen, is de norm die ik hanteer. Is dat per se sociaal? Nee. Ik paradeer nu eenmaal fijner op mijn fantastische nieuwe schoenen, als ik daarbij niet over hulpbehoevenden en zwervers struikel.

Ik leerde veel van een schoenenpoetser in New York. Ik zei hem dat ik het als witte vrouw ongemakkelijk vond dat een oudere zwarte man mijn schoenen poetste. Als jij het ongemakkelijk vindt, maak je mijn beroep minderwaardig, zei hij, als je me mijn werk laat doen, toon je me juist respect. Ik liet hem mijn schoenen poetsen en voelde me nog steeds ongemakkelijk, maar hij leerde me dat waardigheid alleen gaat over mensen in hun waarde laten. Voor mij is voor de meest kwetsbaren zorgen, mensen in hun waarde laten.