Roots

Ik heb me op best wel wat plekken in de wereld thuis gevoeld, toch is het nergens als hier. Ik voel dat vooral als ik op de dijk sta en over de Maasheggen uitkijk.

Links het kasteel waar ik werd geboren. Inderdaad, ik vond mezelf best kasteelwaardig, maar in die tijd deed het dienst als ziekenhuis en was ik na een dagje of zo weer kasteelvrouwe af. Rechts stond nog niet zo lang geleden het 'vervolgziekenhuis', waar mijn zoon geboren is. Onlangs werd ik op diezelfde dijk onverwacht overvallen door een huilbui bij de lege vlakte van het neergehaalde ziekenhuis. Twee keer in zijn leven dacht ik dat ik mijn zoon er niet levend vandaan zou krijgen en heel even voelde ik daar weer de onmacht en het verdriet.

Ik had op heel veel plekken kunnen aarden. In Amsterdam en Nijmegen voelde ik me prima op mijn plek. Toen ik een tijdje in New York was, heb ik overwogen om te blijven. Ik had een perskaart en een werkvisum voor 5 jaar en voelde me daar in de hectiek en mengelmoes als een vis in het water.

Ik kwam elke keer terug voor de liefde, maar misschien ook wel omdat ik nog niet los was van hier. Ik kreeg hier fijne vrienden en op mijn 43e leek het me wel wat om eens in mijn eigen omgeving te gaan werken. Ik had sinds mijn afstuderen niet eens ooit in Brabant gewerkt, laat staan in mijn eigen regio en hoopte hier de verbondenheid te vinden die ik miste in het werk dat ik tot dan toe deed.

Ik dacht dat als mijn zoon volwassen zou zijn, ik weer zou gaan waar ik wilde en dat ik naar de een of andere stad zou vertrekken, weer verder zoals ik lang deed, maar weg wil ik niet meer. Door in en vooral voor mijn eigen omgeving te gaan werken, voel ik me hier meer thuis dan ooit.  Mijn roots lagen al hier, maar sinds een paar jaar ben ik hier ook geaard. Misschien omdat alles hier samenkomt wie ik ben? Omdat het uiteindelijk het gemakkelijkste te wortelen is daar waar je roots liggen? Geen idee, maar het voelt wel echt verdomde goed.