Opladen

In de kast zocht ik een plastic bakje en hoor mezelf met overslaande stem gillen dat er echt never nooit een bakje en deksel te vinden was dat bij elkaar paste. Feitelijk klopte dit. Ik heb ongeveer twintig plastic bakjes en net zoveel deksels, waarvan met een beetje geluk een op de vijf een match is.

Maar het ging natuurlijk nergens over, dus ik wist dat de corona me nu echt te pakken had. Niet de ziekte, maar wel de maatregelen. De leegte van de dagen, het gemis aan lijfelijk en sociaal contact, het zelden nog kunnen ont- en weer opladen.

Tel daarbij de vermoeidheid op over mensen die in complotten geloven “omdat het toch wel duidelijk is dat in alle kranten op de hele wereld Trump veel oranjer wordt afgebeeld wordt dan hij is” en het is een wonder dat ik al die bakjes en deksels niet in de hens heb gestoken. Ergens in een woonkamer waar wat walmend plastic niet uitmaakt omdat 5G de bewoners toch al ziek maakte. Best lang geleden al, vermoed ik.

Gelukkig had ik ook vandaag weer het genoegen van het maximaal toegestane contact met één mens. Met een goede vriendin wandelde ik een uur, met een zondagmiddagborrel in het vooruitzicht. Dat was fijn en werd zelfs beter dan fijn toen we na wat champagne, want juist als het niet vanzelf gaat, weten we hoe we wat extra slingers kunnen ophangen, de muziek hard zetten en lekker los gingen. Op onze sokken dansten we als kleine meisjes, als wulpse vrouwen, als oude rockchicks (ik dan), maar eigenlijk vooral als onszelf.

Sinds tijden voelden we ons weer eens als onze volledige zelf. Met onze onnavolgbare moves op de harde beat die tot aan de buren voelbaar was, de niet van onze gezichten te wissen gelukzalige grijns, de kledingstukken die vanwege de inspanning links en rechts uitgesmeten werden.  

We schrokken wel wat van onze conditie; na een half uur vielen we hijgend op de bank. Maar we wisten hoe we deze periode door konden komen en in een moeite door topfit het nieuwe festivalseizoen in zouden gaan.