Zoon

M'n 'kindje' van 18 en tegen de 1.90 is aan een nieuwe opleiding begonnen, toegepaste psychologie. Ik vrees dat hij z'n nieuwe psychologische inzichten nog voor het einde van het eerste semester op mij gaat toepassen. 

Hij is nu al best goed in observeren en fileren. Ik leer daar veel van, maar soms zeg ik ook wel eens: 'Ik kan me nu even niet meer voorstellen waarom ik ooit zóóóó blij was met je eerste woordjes'. Vindt ie grappig.

Moeder en grote puberzoon eten echt niet zeven dagen op een rij tegenover elkaar aan tafel. Hij heeft niet altijd zin wat tegen me te zeggen, ik dan weer wel tegen hem, maar daar zit hij heel terecht ook niet elke dag op te wachten. Regelmatig eten we samen voor de tv. We zoeken dan iets wat we allebei leuk vinden. Hij bleek regelmatig Startrek te kijken omdat het zo grappig oubollig was met lekker kneuterige special effects. Ik was heel benieuwd hoe ik die 'ouwe meuk' intussen zou ervaren.

Het was geen succes. Ik vond de kneuterige special effects hilarisch, maar ik ergerde me ook meteen kapot aan de rol die vrouwen toebedeeld kregen. Ze liepen continu halfnaakt, de mannen natuurlijk niet; ze lieten zich meteen door de eerste de beste tegenspeler met een beetje testosteron hersenspoelen tot gewillige wezens zonder moreel of verstand, enzovoorts.

Samen Startrek was geen optie meer. Voor mij in principe best nog wel een keer als interessant verschijnsel, maar voor hem was de lol er definitief af. Nu kijken we maar gewoon weer dingen die we allebei ongecompliceerd leuk vinden, zoals afleveringen van That 70’s show.

Wat ik zo bijzonder vind is dat z'n leeftijd helemaal niet uitmaakt, het is steeds op een andere manier weer echt leuk. Ik had natuurlijk geen idee waar ik aan begon toen ik moeder werd. Zeg ik ook wel eens tegen hem.  Ik doe m'n best, maar jou opvoeden is 1 groot experiment: ik heb het nooit eerder gedaan. Ik weet zeker dat ik het af en toe verstier, wel is dit het allermooiste dat ik ooit in mijn leven heb mogen doen.

En dat blijft zo.