Me too#
Natuurlijk ken en herken ik het. Zoals een directeur die zei: je gaat toch niet nu al naar huis, ik heb speciaal voor jou een schone onderbroek aangetrokken. Al die schunnige opmerkingen over grote borsten in de loop der jaren, al dan niet in werktijd. Of die manager die, terwijl hij een arm om me heen sloeg, zei dat er onterecht ooit aangifte tegen hem was gedaan van seksuele intimidatie.
Die laatste kon ik meteen geruststellen. Ik zou echt geen aangifte tegen hem doen als hij ooit iets met mij probeerde. Dat kon hij altijd zelf nog doen. Met z’n ballen onder z’n arm die ik persoonlijk van z’n lijf zou trappen.
Waarschijnlijk heb ik gemakkelijk praten. Ik had een vader die me leerde van niemand iets te pikken. Ik kreeg al op mijn donder toen ik op m’n tiende na heel lang stand te houden tegen 2 jongens, toch een klap opliep: je laat je niet slaan, door niemand! Hij had zeker een punt.
Van mijn vader mochten z’n vier dochters als jonge vrouwen in de jaren tachtig met alles thuiskomen; man, vrouw, zwart of paars, zolang ze maar goed voor ons waren. Als enige ontraadde hij ons moslimmannen, omdat hij die wel eens met hun vrouw met gesluierd gebogen hoofd 3 meter achter hen aan zag sjokken. Hij had niet het idee dat dit echt iets voor ons was.
Ik heb moeite met de manier waarop de discussie nu wordt gevoerd. Met al dat ‘naming en shaming’. En natuurlijk zijn er mannen die dit 100% verdienen en er zijn echt heel veel beschadigde mensen die nu eindelijk naar buiten treden. Maar het gaat bij daders en slachtoffers ook over mensen die product zijn van de cultuur en de tijdgeest. En er zijn ook mensen die zich nu slachtoffer voelen, die gebruik gemaakt hebben van die cultuur en het gevoel hadden niet verder te kunnen komen als ze iemand z’n zin niet gaven. Uiteindelijk voelt dat nooit goed, maar ja…
Het nadeel van een revolutie, is dat er hoe dan ook onschuldige slachtoffers vallen. Die revolutie van het aan de kaak stellen van machtsverhoudingen en waar die toe geleid hebben en nog leiden, omarm ik. Eindelijk!!!
Maar ik hoop wel dat we de nuance terugvinden. Omdat een net zo groot percentage vrouwen denk ik geen haar beter zou zijn, als ‘wij’ de macht hadden gehad. En omdat we als vrouwen van de generatie mannen die nu beschuldigd wordt en zij die slachtoffer zijn, toch verreweg het grootste aandeel hadden in de opvoeding, ook onze rol mogen evalueren.
Ik wil eigenlijk vooral dat we die verhouding beter en leuker krijgen. En oké, de mannen die het echt bont hebben gemaakt: hakkie takkie, weg zakkie dan maar?