Website door
Antoinette Verstegen

Nieuw geluid

Woensdag 20 februari 2019

Een nieuwe lente, een nieuw geluid. Nou ja, eerst was er een nieuwe beweging. Het is ongelofelijk wat een mooie lentedag met een mens kan doen. Tijdens een wandeling op de hei spatte mijn hart bijna uit elkaar van geluk, zodat ik niet anders kon dan huppelen als een veulen dat voor het eerst de wei in mocht. Ik wist best dat het er eerder uitzag als een kreupele kameel, maar dat maakte me geen moer uit, want in me zat dat veulen dat er uit moest.

Maar goed, eigenlijk was het thema een nieuwe lente, een nieuw geluid. En dat nieuwe geluid is dat ik zangles heb. Het is iets wat ik al heel lang wilde en nu kwam het op mijn pad. Waarom deed ik daar dan eerder nooit iets mee? Hierbij geldt denk ik zoals altijd als je iets eindelijk doet, dat je je amper nog kunt voorstellen wat je eerder tegenhield.

Ik denk dat, zoals veel in mijn leven, die zangles over vrijheid gaat. Tot mijn twaalfde voelde ik me vrij om te zingen. Zo was er bij de club waar ik op zat een songfestival en schreef ik een Nederlandse tekst op Those summer nights uit Grease. De beginregels ken ik nog: ‘Ik verlang al lang naar een warme zomer, zonder regen of koude sneeuw’.

Het wilde namelijk maar niet zomeren dat jaar. Ik bedacht ook een choreografie, à la Penney de Jager. Terwijl ik zong, danste mijn nichtje in een badhanddoek, eindigend in haar bikini. In mijn herinnering is het nog steeds geniaal en als ik in god geloofde, dankte ik hem  op mijn blote knietjes dat er geen filmopnames van zijn.   

Daarna ging dat vrije gevoel over en voelde ik me nooit meer fijn op een podium. Totdat een paar jaar geleden een rasartieste me coachte bij het voorlezen van columns en sinds die tijd vind ik ineens ook presenteren echt leuk.

De mensen die mij ooit hebben horen zingen, hoeven niet in paniek te raken. De zangles voelt als het vieren van vrijheid, met een prachtmens als lerares. Maar het is voor mezelf, en een beetje voor de buren omdat ik moet oefenen voor mijn volgende zangles. En oké, het trappenhuis op mijn werk heeft wel een heel erg onweerstaanbare akoestiek…