Lekker wijf

‘Hoe kan dat nou, dat zo’n lekker wijf als jij vrijgezel is?’ De drie mannen aan de bar grinniken er triomfantelijk bij, alsof ik nu wel moet toegeven dat ik iets niet goed doe. Er is best veel bier in de man en minder in deze vrouw.

Ik negeer de neiging om uit te leggen dat ‘lekker wijf’ misschien niet de meest handige aanspreekvorm is. Eigenlijk al nooit, maar dat het sinds #metoo inmiddels iets algemener niet meer geaccepteerd wordt. Dat het scheelt dat ze geen machtspositie ten opzichte van me hebben, maar dat dit zelfs dan eigenlijk nog een denigrerende term is.

Ik zeg dit allemaal niet, misschien omdat het verder prima kerels zijn, of in een café voor mij net andere spelregels gelden. Ik antwoord dat ik denk dat ze het als compliment bedoelen. “En jongens, ik ben inderdaad vrijgezel en dat betekent vooral vrij zijn, want dat woord staat niet voor niets voor gezel. Jullie hebben alle drie een relatie toch? Kees, ik zou wat doordrinken want jij wordt over tien minuten opgehaald en Petra heeft een hekel aan wachten. Pieter, jij hebt ook al 3 appjes gehad omdat je nog samen naar de verjaardag van je schoonzus zou gaan. Soms is vrijgezellig wat ongezellig, maar het is ook vaak lekker dat niemand tegen je zeurt dat je te laat thuis komt uit de kroeg, je niemand hebt die je geld kost en je geen schoonfamilie hebt waar je verplicht mee op bezoek moet, toch?”

De blikken zijn van triomfantelijk naar verward gegaan, maar ik heb geen tijd om daar van te genieten omdat een voorbijlopende vrouw mijn aandacht opeist. Lekker wijf! denk ik, maar corrigeer mezelf meteen. “Wow, mooie vrouw hè", zeg ik tegen de drie mannen.

Met z'n drieën tegelijk bestellen ze nog maar een rondje.