Verstegen zwelgt

Schrijf maar weer eens wat gezelligs, dacht ik, mensen hebben op een keer echt genoeg van al die liefdesmisère. Dat begrijp ik best, want ik vind er zelf al zo lang als het duurt niks aan.

Dus schreef ik vijf halve columns over lichtvoetige onderwerpen waar ik normaal echt wel wat leuks van weet te maken, maar ik voelde het niet. Al wekenlang ga ik van zwelgen in zelfmedelijden, via somberheid, naar lichtpuntjes, dankbaarheid en weer kunnen genieten, hopsakee weer terug naar zwelgen. Dus nu ben ik opnieuw op het punt dat ik tier: het is allemaal zóóóóóó oneerlijk, fuck de liefde en fuck de mensen die hier geen zin in hebben nog meer (ik ben een dwarse zwelger).

Nu ben ik de laatste die zal zeggen dat zelfmedelijden een aanrader is, maar je ontkomt er niet altijd aan. 14 jaar! denk ik dramatisch, als ik als een hoopje ellende op de bank kruip, 14 jaar van liefdesellende en liefdeloosheid. Meer smaken waren er de afgelopen jaren niet. Of ik viel op foute types (ja hoor, bij eentje werd de diagnose psychopaat en narcist officieel gesteld, wat trouwens wel een heleboel verklaarde) of op mensen die teveel met zichzelf worstelden om iets met echte liefde te kunnen, of ik viel niet.

Ik mag van geluk spreken dat het grootste gedeelte van de periode er uit bestond dat ik niet viel. Too much love will kill you, snap ik wel. Al schreef Brian May dit volgens mij niet omdat hij net zo’n beroerde smaak had als ik, toch had ik het als ik om de haverklap verliefd was geworden, met mijn smaak niet overleefd.

Intussen heb ik besloten het maar uit te zitten. Ik weet namelijk heus wel dat ik echt een goed leven heb met mooie en bijzondere mensen om me heen. Maar als ik nu niet goed uitzwelg, word ik er dadelijk ook zo een die chronisch teveel met zichzelf worstelt om nog ooit iets met echte liefde te kunnen.