Tevreden

De zon schijnt en ik rommel wat in mijn tuin. Onkruidje hier weg, daar wat zaadjes in de grond, links en rechts snoei ik en als ik er dan toch voorbij kom, trek ik elke keer wat groen tussen de stoeptegels uit. Ik heb daar een borstel voor, die in rechte lijn tussen de tegels door getrokken onverbiddelijk alles wat naar leven neigt, om zeep helpt. Maar dat wil ik vandaag niet, want dat voelt als werken en aanrommelen is veel leuker.

Samen met zoonlief probeer ik de kikker die we eerder uit het zwembad vingen, er opnieuw uit te vissen. De eerste keer dachten we dat hij wel zou snappen dat een zwembad voor hem betekent dat je er wel in kunt, maar nooit meer uit. De salamander trapte er een week geleden namelijk geen tweede keer in.

Uitrusten kan het beste languit op het gras. De zon op m’n blote buik is zalig en ik geloof er geen zak van dat dit slecht voor je is. Ik warm van buiten en binnen op en mijn huid juicht omdat de winterse vale vermoeidheid heel toepasselijk als sneeuw voor de zon verdwijnt. Je moet gewoon, zoals met zo’n beetje alles, niet overdrijven. Ik heb wel eens mensen gezien die van al het zonnebaden huiden hadden alsof ze net te laat uit een leerlooierij waren ontsnapt en dat vond ik geen aanrader.  

Zover laat ik het echt niet komen omdat alles in me zegt dat het na een half uurtje wel weer mooi is geweest en dat het tijd is voor een wijntje. Ook al gaat het levensverlengende van een wijntje op z’n tijd, ook al niet meer op. Nou ja, in elk geval niet tot een volgend onderzoek weer uitwijst dat het  allemaal wel meevalt, zoals dat ook met koffie, eieren en roomboter gebeurde.

Tot die tijd heb ik dat half uur dat ik blijkbaar per wijntje op mijn leven inlever er graag voor over, al is het maar omdat ik er zo intens van geniet dat het me minstens 3 uur van mijn leven waard is...wat betekent dat ik er dan zomaar zonder extra consequenties nog 5 mag drinken.

 Het scheelt ook dat ik veel meer heb met een goed dan met een lang leven en dat het goede leven vandaag weer uitstekend lukte.