Van het padje
Ik verdwaal altijd. Links en rechts vind ik soms al ingewikkeld, laat staan een hele serie linksen, rechtsen, rechtdoor en keer toch maar weer om. Ik blijf me ergeren aan deze handicap, maar stiekem heeft deze me ook veel gebracht.
Ik kwam al ver voordat dit een trend werd, off the beaten track. Een van mijn mooiere vergezichten zag ik op een Grieks eiland, waarna een in zwart gekleed vrouwtje met een bos takken op haar rug, me terug naar de bewoonde wereld hielp. Wel pas nadat ze me in haar huis een schaaltje aardbeien uit haar moestuin had aangeboden.
Hetzelfde gebeurde me in Spanish Harlem op Manhattan (maar dan met uitzicht op wolkenkrabbers en zonder aardbeien). ’s Avonds laat stapte ik uit de metro en dat is zeker in het donker, killing voor mensen zonder richtinggevoel. Een zwarte man van 2 bij 1 behangen met gouden kettingen, wees me niet alleen de weg, maar vergezelde me tot aan de deur van mijn logeeradres ‘omdat de buurt niet altijd veilig voor girls was’.
Ook in Breda op weg naar een opdrachtgever raakte ik van het padje. Een oudere man bood zich aan als gids en liep met me mee. Tijdens de wandeling hadden we een leuk gesprek, totdat hij zich naar mijn maatstaven als racist ontpopte. Ik vond dat ongemakkelijk, maar ook interessant: hoe kon zo’n aardige man, mensen alleen op hun afkomst en uiterlijk afschrijven? Het ging, zoals eigenlijk bijna altijd, veel meer om zich niet meer thuis voelen, het gevoel niet meer gezien te worden, dan om de mensen op wie hij afgaf.
Zo raken we allemaal wel eens van het padje, al is het in deze vreemde, onzekere tijd alleen nog in ons hoofd. Ik zie dwalingen waarover ik me zorgen maak en me afvraag of de reikende hand van de ander nog wel wordt gezien.
We zitten met de hele wereld in hetzelfde schuitje. Ik hoop dat dit een band schept en het besef dat we verder komen met het helpen van elkaar, dan met alleen het helpen van onszelf. Eigen volk eerst heeft nog nooit wat opgeleverd. Oké, behalve dan een zolder met tot aan de nok toe vol gehamsterd pleepapier.