Kleine zeemeermin

Als ik op tv iemand onder water zie gaan, houd ik automatisch mijn adem in. Bij de Kleine zeemeermin houd ik dat natuurlijk niet vol. Gelukkig heb ik tijdens die film veel afleiding, zodat ik vergeet om niet te ademen. Ik snap het namelijk niet. Met benen kun je prima zwemmen, maar onder water ademen zonder kieuwen is volgens mij alleen ooit door planten gedaan.

Maar goed, ik ben de beroerdste niet. Ik begrijp best dat het voor zo’n prins een stuk gemakkelijker is om  op een mooi snoetje met een staart-in-plaats-van-benen te vallen, dan op een vissenkop met een stel, door al dat gezwem, prachtig gevormde benen.

En toch. Als je dan wat verder denkt, is sex met een vrouw met een vissenkop en benen wel eenvoudiger, dan eentje met een  mooi gezicht en een vissenstaart. Want waar stop je bij een vissenstaart je piemel in? Leer mij het net-onder-de-buikgevoel van de gemiddelde man kennen. En, vanuit mijn perspectief nog net wat belangrijker, zit daar dan iets in die staart waar de vis/vrouw ook plezier aan beleeft?

Realistisch is het allemaal niet, net zo min als mijn ingehouden adem bij een onderwaterduik op een beeldscherm. Maar hoeveel in ons leven is eigenlijk een feit en van welk deel maken we iets? En met een beetje geluk wat moois natuurlijk.

Ik las pas de resultaten van een onderzoek over geluk waarin werd gezegd dat mensen niet per se gelukkig of ongelukkig worden van hun omstandigheden, of het nu om ziekte, afkomst of lichamelijke beperkingen gaat, maar dat het er altijd meer om gaat wat ze er van weten te maken.

Hé, denk ik dan, ik heb geen vissenstaart, hoeveel geluk kun je hebben.