Bedreigde soort

'Moet je dat daar zien! Benen tot aan haar oksels, een perfect wippend kontje. Zonde om te laten lopen, maar ja.' Hij steekt zijn hand in de lucht en tikt op de gouden ring aan zijn vinger. 'Ik doe hem wel eens af, maar ze zien het toch hè, de vrouwtjes.'

'Kijk eens niet zo boos. Je bent echt knapper als je lacht. Moet ik mijn ogen dan in mijn zak houden? Haha, vanuit mijn broekzak een beetje tegen mijn eigen lul aan gaan zitten kijken zeker! Hallo, ik ben toch zeker geen homo.' Hij plant zijn voeten nog wat verder uit elkaar en steekt zijn borst vooruit zodat daar geen misverstanden over gaan bestaan.

'Je mag tegenwoordig ook niks meer. Heb je meteen dat metoo aan je broek hangen. Een echte vrouw wil dat er op haar gejaagd wordt. Maar het probleem is dat ze dat niet meer willen toegeven. Kijk nu naar jezelf. Je doet ook niet bepaald moeite die flinke jongens van je weg te stoppen. En daar mag ik dan niks over zeggen? Want dat is bedreigend of zo? Wees blij dat je nog eens een compliment krijgt, je bent ook niet meer de jongste. Volgens mij zijn de enige die tegenwoordig bedreigd worden, echte kerels zoals ik.'

Het ‘STERF!’ dat zich vanuit mijn onderbuik een weg naar buiten wil banen, verandert ter hoogte van mijn flinke jongens, in de vredige gedachte aan een uitstervende soort. En als ik deze soort een schop in zijn hand geef, graaft hij vol overgave zijn eigen graf, om te laten zien hoeveel beter hij daar in is dan ik.